In verband met mijn fascinatie voor de grote meester Leonardo da Vinci wilde ik naar Milaan, om in de refter van het Santa Maria del Grazie (een Dominicaner klooster) het Laatste Avondmaal te bezichtigen en de sfeer te proeven op deze plek, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Een donkere ruimte met een bedompte geur die mij toch ontroerde. De ruimte is ook tijdelijk als gevangenis gebruikt geweest, waardoor er vele emoties nog voelbaar waren voor mij. Nu wordt hier door duizenden toeristen over dezelfde vloer gelopen en is het een heilige plaats geworden voor de pelgrims. Het werk is zeer gevlekt - dit komt omdat de ondergrond die met mastiek en gips door Leonardo is gebruikt, niet goed was. Leonardo heeft het Laatste Avondmaal met tempera geschilderd. Een leuke bijkomstigheid is dat onder het doek een deurpost is te zien, die leidde naar de keuken. Leonardo schilderde eromheen omdat hij op zijn tijd een maaltijd wilde nuttigen.

Daarna heb ik de Abdij van Tongerlo bezocht waar door de Franse Koning Lodewijk XII, nu blijkt uit verslagen, Leonardo de Vinci rechtstreeks werd aangesteld. Dit Laatste Avondmaal heeft meer kracht en heeft een betere kwaliteit dan het werk in de Santa Maria del Grazie.

Het mysterie rond het Laatste Avondmaal intrigeert mij zo als kunstenaar, dat ik na de bezoeken aan Milaan en Tongerlo heb besloten om er een werk aan toe te wijden. Op een geheel eigen wijze. Hier heb ik veel onderzoek naar gedaan en in Tongerlo heb ik mij laten voorlichten door een gids, die mij het gehele Laatste Avondmaal heeft uitgelegd in de geest van de grote meester Leonardo da Vinci. De bijeenkomst waar Jezus met zijn volgelingen aan tafel het Avondmaal nuttigde, zie ik als een maatschappelijk gebeuren, waar verloochening en verraad van alle tijden is. Waar mensen hun zwakheid en schaamte tonen, even er niet bij willen horen. En voor geld hun vriend verraden.

Ik ga het Laatste Avondmaal in bijna witte sacrale tinten visualiseren op een beige linnen. De apostelen worden met elkaar verbonden door een touw, de hoofden van de discipelen zijn van keramiek en hebben de vorm van een knoop met twee knoopsgaten waardoor het touw hun verbindt. Bij Judas is het touw gebroken, door zijn verraad van Jezus. Dit heeft een dubbele betekenis, daar Judas zichzelf na zijn verraad heeft opgehangen met een touw. Dit mislukte, zo staat er geschreven.

Samen met de cineast Sander Wit wil ik door filmbeelden op mijn werk de verbondenheid en de gebrokenheid laten zien. Door het verraad van Judas en de verloochening van Petrus aan Jezus aan deze tafel te laten gebeuren. Dit beeld heb ik nodig om het goede en het kwade te wat er in ons mensen zit, te benadrukken. Dat is wat je ziet in het werk van Leonardo da Vinci. Het is een momentopname die zich tot heden ten dage herhaalt, waarin er altijd een Judas opstaat, en er altijd mensen zijn die hierdoor moeten lijden.

Het Laatste Avondmaal dat ik wil maken moet sluiten met het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci. Je ziet het sacrale werk van mij in de wittinten die verdwijnt, terwijl het Laatste Avondmaal van Leonardo tevoorschijn komt door de filmbeelden en dit gebeurt zo om en om.

Het Laatste Avondmaal komt tot leven: het flakkerende licht, de opgewonden sfeer die er hangt... De discussie aan tafel - een geroezemoes van wat er komen gaat. De inzet van het Kyrie Eleison van Gioachino Rossini maakt deze installatie echt uniek.

Voorstudie